احتراز از بكار بردن صفت در گزارش

در روزنامه نگاري به طور كلي و در گزارش نيز بايد حتي الامكان از به كار بردن ((صفت)) براي بيان خصوصيات شيئي يا فرد مورد نظر اجتناب كرد. فرض كنيم مي خواهيم خانه اي را توصيف كنيم به جاي آن كه بگوييم اين خانه بزرگ و وسيع است و زيباست، معماري بي نظير دارد، سرسبز و با صفاست و … مي توانيم مشخصات آن را بدهيم البته با رعايت ضوابط و تكنيك هايي كه پيش از اين گفته شد و قضاوت و بزرگ و كوچك بودن، زشت يا زيبا بودن، و … آن را به عهده خواننده واگذار كنيم.
زيرا صفت ها غالبا” قراردادي هستند. ممكن است يك رنگين پوست با خصوصيات فيزيكي و عادات و طرز زندگي مخصوص به خود، به نظر گزارشگر، زشت، بداخلاق، با خصوصيات فرهنگي و رفتاري ناپسند تلقي شود اما همين شخص در جامعه خود يا از نظر خيلي ها كه ديدگاه هاي ديگري دارند متصف به چنين صفاتي نباشد، در مورد خانه اي كه مثال آن را خوانديد به جاي استفاده از صفت هايي كه ذكر شد مي توان مساحت، تعداد اتاق ها، ميزان فضاي سبز، نوع معماري و ميزان استحكام آن و …را داد و به خواننده اجازه داد كه خود در مورد بزرگ يا كوچك بودن آن و … تصميم بگيرد.

هيچگاه نمي توان از مخاطب انتظار داشت همان قضاوتي را درباره يك موضوع داشته باشد كه ما مي خواهيم. ممكن است در مواردي چنين باشد ولي اين حكم كلي و قابل تعميم نيست. خواننده حتي اگر به ظاهر با موافقت نشان دهد ولي در نهايت قضاوت و ارزيابي واقعي خود را خواهد داشت.
آنچه گفته شد كلياتي درباره اصول گزارش نويسي بود.گرچه مي توان هر يك از اين موارد را بيشتر شكافت و موارد ديگري را نيز بدان افزود ولي براي پرهيز از طولاني شدن اين بحث و با توجه به اين كه بسياري از مسائل در جريان كار عملي قابل توضيح و فراگيري است، به همين مختصر بسنده مي كنيم و به مراحل عملي تهيه گزارش مي پردازيم. يعني اين كه يك گزارشگر براي تهيه گزارش چه مراحلي را بايد طي كند، چه كارهايي را انجام دهد و به طور كلي اين كه يك گزارش عملا”چگونه تهيه مي شود.پاره اي توضيحات ضمن پرداختن به اين مباحث و بر حسب ضرورت، داده خواهد شد.